Yorma beni hayat.
Ne istediysen verdim.
Önce hayallerimi,sonra düşlerimi...
Herkesin aşık olduğu gülüşlerimi,en sonunda hayallerimin sahibini verdim.
İstediğim bir avuç mutluluktu oysaki.
Bir avuç mutluluk bir avuç gözyaşı olup döküldü gözlerimden.
Döküldü, döküldü yüreğimden.
Korkularım var önümde.
Dizdim hepsini bir gecede önüme.
Kokun dolaşırken her hücremde, nasıl unut diyolar insanlar.
Nasıl unutulur geçmeyen yaralar?
Nasıl atılır kalp bir kenara içinde sen varken?
İçi sen doluyken, yüreğim sen taşarken bırakıp gidemem başka bi tene.
Bırakma bu karanlık odada beni ölümle.
Nefes alışların bile kazılıyken beynimde, takmıyormuşsun adımı söylediklerinde.
Bi oturupta dinlesen tanıyamıyorum seni.
Hangi yüzünü taktında görmüyorsun eriyip biten bedenimi?
Ama ağlamıyorum malum mevsim sonbahar , malum rüzgar esip toz yapıyor.
Ağlamıyorum inan, üzülmüyorumda.
Üşümüyorum mevsim bahar.
Malum yaşadığım bu son bahar.
Yokuşlar hep buz tuttu, tırmanmaya çalıştıkça düştüm geri.
Kar olsam güneş olur eritirsin öyle düşman gördün beni.
Ben yalnızlığımla yeterince kalabalıktım, mutsuzluğuda katmasana bana.
Ben dilsiz ve sen duyulmayan sesim, ben sakat ve sen kol deyneğim, ben yetim ve sen tek sahibim.
Böyleyken durum başkasına nasıl yeltenirim.
Dün gece elim telefona gitti.
Yine koşup sana gelmek istedim.
Bir tarafım git onu gör, bir tarafım başkasında kalbi gör artık kör dedi.
Kendimle konuşur oldum, aynalarla savaşır oldum.
Gözyaşlarımdan deniz yapıp sonra seni boğdum.
Yinede kıyamadım gidişine peşinden atlayan yine ben oldum.
Direnemem artık okyanus gözlerine bak kusuruma.
Çek ellerini üzerimden bir daha kanmam sarmaşıklarına.
Düşünme beni git, ben içimdeki kalabalıkla yalnız kalırım.
Sen git, sen git..
